اطلاعات پزشکی در پاپیروس «ادوین اسمیت» یافت شده که متعلق به ۳۰۰۰ پیش از میلاد است. نخستین جراحی، احتمالاً در ۲۷۵۰ پیش از میلاد در مصر انجام شدهاست.در پاپیروس ژاینکولوژی کاهون اطلاعاتی دربارهٔ درمان بیماریهای زنان و باروری وجود دارد. اولین پزشک شناخته شده هم احتمالاً هسی-رع رئیس پزشکان و دندانپزشکان پادشاه جوزر در قرن ۲۷ پیش از میلاد است.
در کنار مصریها بابلی ها هم به تشخیص، معاینه و درمان بیماریها میپرداختند. کتاب راهنمای تشخیصی آنها، روشهای درمان و سببشناسی (اتیولوژی) را معرفی کرد. در تمدنهایی همچون: شهر سوخته، ایلام، تپه سیلک و دادههایی باستانی از مغان زرتشتی نشان میدهد که سیستمهای پزشکی متفاوتی با سیستمهای دیگر و نیز بسیار پیشرفته وجود داشتهاست.
بسیاری از منابع بقراط را پدر پزشکی میدانند، او پایههای رویکرد منطقی به پزشکی را بنا نهاد. بقراط ایجادکننده سوگندنامه سقراط برای پزشکان است که هنوز مورد استفاده است. او نخستین کسی بود که بیماریها را به حاد و مزمن، اندمیک و اپیدمیک، تقسیمبندی کرد و کلماتی همچون: راجعه، بهبود، بحران، پاروکسیسم، اوج و تشنج را در پزشکی به کار برد. در مطالعه فیزیولوژی و کالبدشناسی، دو پزشک اسکندریهای به نامهای هروفیلوس از کالسدون و اراسیستراتوس از سئوس نقش داشتند. پزشک یونانی گالن نیز یکی از بزرگترین جراحان دوران باستان بود و جراحیهای بیپروایانهای شامل مغز و چشم انجام میداد. کتابهای او بعدها در قرون وسطی، مورد بهرهبرداری قرار گرفت.